من جوری از نظر عزت نفس نابود شدم ، که دوست‌دخترهای جدید دوستهای قبلیم،یا اونایی که یه مدت بهم پیشنهاد میدادن رو که میبینم میگم وای این چقدر خوشگله ، این چطور قبلا با من دوست بود؟ یا با این سلیقه چطور به من پیشنهاد داده بود ! در این حد تاسف برانگیز و خویش دوست ندار ! چی شدیم ما؟!
پی‌نوشت: وبلاگ عزیزم ، تو صمیمی‌ترین و تنها گوش شنوای شخصی ترین حرف‌های منی!اگرچه هیچ مخاطبی هم نداشته باشی، ولی ممنون که تو تموم این سالها بودی.
آدمهایی که برای مدت طولانی ما رو ندیدن ، مثلا هفت یا هشت سال، بهتر از هرکس دیگه ای میتونند متوجه شکستن ما در طول زمان بشن ، میتونند بفهمند که برق چشمامون رفته ، سرزندگیمون کم شده و خنده‌هامون چقدر سطحی‌تر شده ! دوستی رو دیدم بعد از حدود هشت سال، پریروز که دیدمش پرسید خسته‌ای ؟ گفتم نه خوبم . امروز که دوباره همو دیدیم یکم راجب وضعیت مملکت حرف زدیم و بی‌فردایی پیش رومون ! بعد وسطای حرفمون یهو برگشت گفت دفعه پیش که دیدمت بنظرم یکم دپرس بودی و الان میفهمم چرا ! بعد بهم گفت که زیاد فکر نکنم . منم خندیدم و گفتم باشه . بهش گفتم این روزا مثل خیلیای دیگه فشار روانی وحشتناکی رومه چون میبینم که با این که صبح تا شب دارم کار میکنم بازم ول معطلم جلوی آرزوهام ! بعد دوباره بهم گفت که لطفا راجب همه چیز عمیق و زیاد فکر نکن !
صداقت توی حرف‌هاش و حالت چهره‌اش موقع حرف زدن،اینکه یجوری حرف میزد که انگار واقعا نگران منه ، باعث شد تمام ساعت‌های بعدی دیدارمون رو به این فکر کنم که من چقدر نسبت به قبلم تغییر کردم ، چقدر دیگه صدام انرژی نداره، چشم‌هام چقدر همیشه خسته‌ست و لبخندهام چقدر مصنوعی شده .
بله، کاش کمی به خودم فکر کنم پیش از انکه خیلی دیر شود!
تو این طلوع آرزوی خفته بر باد
بخوان مرا تو ای امید رفته از یاد
عزیزم
خسته تر از اونم که بتونم با کلمه‌های قشنگ قشنگ ، از درد نداشتنت بر زخم سرباز این روزهای روح تکه تکه شده‌ام حرف بزنم . فقط به من بگو ، به من بگو این روزهای گند من میگذرن ، به من بگو این حال نحسِ ناتموم ، تمام سهم من از این زندگی لجن نیست . به من بگو این ادمهایی حال بهم زن اطرافم، تمام ادمهایی نیستن که قراره توی این زندگی سر راه من قرار بگیرن .
من تو تموم دوازده سیزده سال اخیر زندگیم تلاش کردم و خودمو تکه پاره کردم و کلی کتاب و فیلم و پادکست و هزار چیز دیگه رو به کار گرفتم که بتونم بدون نیاز به کسی زندگی کنم ، هنوز ولی نیاز دارم یکی بیاد بهم بگه تو خوشگلی تا باورم بشه خوشگلم ، یکی بیاد بهم بگه خوبی تا باورم بشه خوبم ،واقعا فکر میکنم تمام این سالهارو ریدم بس که تلاشام بی‌فایده بود .
من نمیدونم
ولی به نظر شما دیگه وقتش نرسیده که نسل بشر منقرض شه و اینجا نباید تهش باشه؟
انگار که هزارساله باشی و بار هزارسال زندگی ، جنگ ، بیماری روی دوشت باشد و قد هزار سال شاهد گذر تاریخ و فراز و فرودهاش باشی و دلت سنگ شده باشه از ناملایمات . شبیه یک مرده زندگی میکنم . انگار که از گور برخواسته باشم و بدانم که به زودی به ان برخواهم گشت . هیچ ارزویی ندارم . هیچ چیز ذره ای شوق در من ایجاد نمیکند . انچه که میتواند تمام زندگی من را با آن تعریف کرد ، کلمه هایی مثل هیچ،خسته ، سیاه ... سیاه ...سیاه عمیق
نمیدانم وقتی کسی میگوید وقتی دیر به دیر شبکه‌های اجتماعیم را باز میکنم و هیچ پیامی ندارم ، چقدر غلومیکند و چقدر راست میگوید
من ولی،مدت‌هاست که از طرف هیچکس پیامی دریافت نکرده‌ام ، کسی که حالم را بپرسد و مقصدش هم همین باشد که خبری از من بگیرد . اینطور زندگی کردم هم عجیب است. در سکوت و بی‌خبری ، انگار که وجود نداری اصلا
انگار که سالها بود همه‌ی ارتباط‌هایت کشک بود ، هیچ بود ، هویچ بود.
