تنهـاییـ پرهیاهو

ای کاش که جایِ آرمیدن بودی

عنوان ندارد


اینکه روزی به این نتیجه برسی که دیگه حرف مشترکی با آدم‌هایی که یک روز می‌شد ساعت‌های طولانی رو کنارشون بگذرونی نداری، چیزیه که هرچقدر هم که بخوای ازش فرار کنی و یا انکارش کنی_چون با خودت فکر میکنی که باید حرمت روزهای خوش گذشته رو نگهداری_ بالاخره باید باهاش مواجه بشی.دردناکه و دوست داشتنی نیست ولی حقیقت داره .

 

About me
من فقط دلم می‌خواد چیزهایی که تو همون لحظه بهش فکر کرده‌ام رو بنویسم، و به قضاوت شدن فکر نکنم.شاید چند وقت بعدش کاملا نظرم تغییر کنه ، چون همه چیز مدام درحال تغییره ، و این زندگیه!
آرشیو مطالب
طراح قالب : عرفـــ ـــان قدرت گرفته از بلاگ بیان