دلم گرفته است ، این جمله‌ی سه کلمه‌ای کوفتی ، که من بیشتر از تمام جمله‌های دیگر در زندگی ام تکرارش کرده‌ام ،
بیشتر از دوستت دارم حتی . عطر غربت این روزها حتی از لابه‌لای بوی گوجه‌هایی که روی اجاق رب میشوند هم هنوز به مشام میرسد و حس میکنم که این ترنم موزون حزن ... تا به ابد،تا به همیشه ...
دلم گرفته است ، میخواهم برای این زندگی کاری کنم ، میخواهم که هدهد حامل خبرهای خوش را آنقدر صدا بزنم که از بالای این شهرِ پریده رنگ غم انگیز سر برسد و شادی بریزد روی سرمان ، میخواهم دوباره بخندیم از ته دل ، میخواهم که این بغض مزمن حل شود توی صدای خنده‌ای که به آسمان میرسد
من دلم گرفته است ، ساعت هفت و چهل دقیقه‌ی چهارشنبه است و من از صدای تلفن وحشتم میشود ، تلفن که زنگ میخورد حتما کسی مرده ، حتما کسی بیمار است ، حتما کسی گرفتار شده، پشت تلفن هیچوقت کسی صبر نکرده تا بگوید که حال همه‌ی ما خوب است .
دلم گرفته است و این دل گرفتگی برای خودم نیست ، من برای خودم دلم گرفته نیست، که از این فضای مسموم دلگیرم،
من از چهره‌ی غمگین اینروزها که غم چنبره زده بالای سر احوالاتمان دلگیرم، و در تلویزیون ، مجری‌ها با خنده‌های فیک کسالت آورشان ، برای ما مژده‌ی قرعه کشی و عضویت در سامانه‌ی ستاره درد و مرض میدهند ، اخبار میگوید که در کشورهای دیگر خبرها نحس و شومند و ما ولی خوشبختیم ، خیابانی با آن تیشرت ورزشی‌اش زننده‌تر از همیشه از ما میخواهد که برای پیروزی تیم ملی دعا کنیم ، من اما تمام احساس هایم کمرنگ شده، در من وطن پرستی هم مانند عشق و شادی و آرامش و امنیت کمرنگ شده و خاطرات اتفاقات غمبار ، سایه‌ی سیاه نحسش را از ذهنم بر نمیدارد.
تمام روحم ، از احاطه‌ی خبرهای بد درد میکنم
من دیگر منتظر هیچ چیز و هیچکس نیستم فقط کاش کسی بگوید که همه چیز میگذرد و از این مسیر جانکاه، زنده خواهیم گذشت و بعد هنوز جانی برایمان باقی مانده ، که بخندیم،که دوست داشته باشیم ، که دلگرم باشیم .
