تنهـاییـ پرهیاهو

امروز نمیدونم چی شد که یاد اول راهنمایی افتادم و اینکه حفظ کردن قواعد صرف فعل‌های عربی شاید اونوقت بزرگترین دغدغه و سخت ترین کاری بود که باید انجام میدادم . حالا چقدر فکر کردن بهش مسخره و خنده داره؟ ده سال دیگه وسط ۳۴سالگیم ، شاید یه روز بی مقدمه یاد این روزام بیوفتم ، یاد اینروزا بیوفتم و برام خنده‌دار باشه ادمی که سه روزمو خراب کرده ، خنده دار باشه اتفاق بی اهمیتی که ذره‌ای توش نقش نداشتم ولی مجبورم کردن که باور کنم مقصرم ، خنده دار باشه این شهر و این بیمارستان لعنتیش و آدمهای توش ، که فقط خواستن زمینت بزن تا فکر کنی که هیچی نیستی .ده سال بعد باید این روزها یادت بیاد و غصه‌ت نشه که چقدر مفت روزهاتو از دست دادی . زمان که بگذره همه چیز ارزش خودشو از دست میده. ده سال دیگه ، هیچکدوم از اون ادمهای که اینروزا حالمو خراب کردن برام ذره‌ای اهمیت ندارن ، چون اونا تنها مثل یه پاراگراف بی‌ارزش، تو یه کتاب بزرگن !

"تنها که می‌ماند،سخت افسرده بود و می‌خواست کسی را صدا کند تا همدمش باشد اما از پیش میدانست که با دیگران حالش از این که بود بدتر می‌شد"

در حال حاضر خیلی دلم یه سگ بزرگ ژرمن شپرد میخوام ! 

واقعا حالم بده ، بعد از خوندن ماجرای کیهان خانجانی ، یه گپ عمیق تو ذهنم ایجاد شده که نمیدونم چطور باید پرش کنم.نه اینکه این ادم رو از نزدیک بشناسم،ولی چندباری تصمیم گرفته بودم برم کلاسای داستان نویسیش شرکت کنم ! و همش غبطه میخوردم به اونایی که تو اینجور جمع ها شرکت میکنن ! حالا طرف یه مریض جنسی از آب دراومده!! دیگه تصوری تو ذهن من نریده باقی نمونده ! یعنی فکر کن ادمی که فکر میکردی وای طرف چه روشن فکریه چه کتاب خونیه چه کوفتیه ، حالا میفهمی عین یه موجود بدوی و حریص تو یه اتاق تنها نمیتونسته با یه زن بمونه و طرفو دستمالی نکنه !!!اصلا قضیه‌ی این شخص خاص نیست ، قضیه‌ی این تناقضیه که بین ساده اندیشی‌های من با واقعیت چرک و مشمئزکننده پیش اومده . چند نفر از ادم‌هایی که فکر میکنیم چه خاص و متفاوتن ، در واقعیت یه حیوون مریض بیشتر نیستن که یه زندگی کثیف و حال بهم زن دارن ! 

اهنگ الکیِ نامجو تو ذهنم تکرار میشه که : تا حالا جمع روشنفکرا رفتی ؟؟؟ چهره‌های الکی ، تیکه‌های الکی،ماسمالیای الکی ....

الان حتی دیگه دلم نمیخواد هیچ کتابی بخونم یا هیچ اهنگی گوش بدم ، چون فکر میکنم اونی که با کلماتش انقدر تحت تاثیر قرارت داده ، در واقعیت یه موجود روانیِ جنسیه !

واقعا دیگه حوصله ندارم راجب عقایدم با کسی حرف بزنم ، یا مثلا اظهار نظرایی بکنم که مردم فکر کنن وای چه ادم روشن فکری! یه مدت خیلی تو این مودا بودم که اظهار فضلای قشنگ قشنگ کنم ،الان ولی واقعا حال و حوصله‌شو ندارم، ترجیح میدم هرجا کسی نظرشو گفت جای اینکه بگم « به نظر من » فقط لبخند بزنم . انقدر که همه چیز برام یبس و بی معنی شده ! احساس میکنم قبلا به اندازه کافی حرف زدم و نظراتمو گفتم :/

پی‌نوشت: پارسال اینروز اولین روز کاریم بود ! عجب سال سخت و صعب و وحشتناکی بود از همه جهت !!

من جوری از نظر عزت نفس نابود شدم ، که دوست‌دخترهای جدید دوستهای قبلیم،یا اونایی که یه مدت بهم پیشنهاد میدادن رو که میبینم میگم وای این چقدر خوشگله ، این چطور قبلا  با من دوست بود؟ یا با این سلیقه چطور به من پیشنهاد داده بود ! در این حد تاسف برانگیز و خویش دوست ندار ! چی شدیم ما؟!

پی‌نوشت: وبلاگ عزیزم ، تو صمیمی‌ترین و تنها گوش شنوای شخصی ترین حرف‌های منی!اگرچه هیچ مخاطبی هم نداشته باشی، ولی ممنون که تو تموم این سالها بودی.

آدمهایی که برای مدت طولانی ما رو ندیدن ، مثلا هفت یا هشت سال، بهتر از هرکس دیگه ‌ای میتونند متوجه شکستن ما در طول زمان بشن ، میتونند بفهمند که برق چشمامون رفته ، سرزندگیمون کم شده و خنده‌هامون چقدر سطحی‌تر شده ! دوستی رو دیدم بعد از حدود هشت سال، پریروز که دیدمش پرسید خسته‌ای ؟ گفتم نه خوبم . امروز که دوباره همو دیدیم یکم راجب وضعیت مملکت حرف زدیم و بی‌فردایی پیش رومون ! بعد وسطای حرفمون یهو برگشت گفت دفعه پیش که دیدمت بنظرم یکم دپرس بودی و الان میفهمم چرا ! بعد بهم گفت که زیاد فکر نکنم . منم خندیدم و گفتم باشه . بهش گفتم این روزا مثل خیلیای دیگه فشار روانی وحشتناکی رومه چون میبینم که با این که صبح تا شب دارم کار میکنم بازم ول معطلم جلوی آرزوهام ! بعد دوباره بهم گفت که لطفا راجب همه چیز عمیق و زیاد فکر نکن !

صداقت توی حرف‌هاش و حالت چهره‌اش موقع حرف زدن،اینکه یجوری حرف میزد که انگار واقعا نگران منه ، باعث شد تمام ساعت‌های بعدی دیدارمون رو به این فکر کنم که من چقدر نسبت به قبلم تغییر کردم ، چقدر دیگه صدام انرژی نداره، چشم‌هام چقدر همیشه خسته‌ست و لبخندهام چقدر مصنوعی شده . 

بله، کاش کمی به خودم فکر کنم پیش از انکه خیلی دیر شود!

تو این طلوع آرزوی خفته بر باد

بخوان مرا تو ای امید رفته از یاد

عزیزم 

خسته تر از اونم که بتونم با کلمه‌های قشنگ قشنگ ، از درد نداشتنت بر زخم سرباز این روزهای روح تکه تکه شده‌ام حرف بزنم . فقط به من بگو ، به من بگو این روزهای گند من میگذرن ، به من بگو این حال نحسِ ناتموم ، تمام سهم من از این زندگی لجن نیست . به من بگو این ادمهایی حال بهم زن اطرافم، تمام ادمهایی نیستن که قراره توی این زندگی سر راه من قرار بگیرن .

من تو تموم دوازده سیزده سال اخیر زندگیم تلاش کردم و خودمو تکه پاره کردم و کلی کتاب و فیلم و پادکست و هزار چیز دیگه رو به کار گرفتم که بتونم بدون نیاز به کسی زندگی کنم ، هنوز ولی نیاز دارم یکی بیاد بهم بگه تو خوشگلی تا باورم بشه خوشگلم ، یکی بیاد بهم بگه خوبی تا باورم بشه خوبم ،واقعا فکر میکنم تمام این سالهارو ریدم بس که تلاشام بی‌فایده بود .