تو ایران ، راحت ترین اتفاقی که میتونه برات بیوفته افسردگیه، من نمیگم نمیشه آدم مهم و خوشبختی بشی ، نمیشه موفق بشی،نمیشه پیشرفت کنی ، فقط میگم شدن همه ی اینا خیلی سخت تر از افسرده شدنه ، جدا از شرایط دینی که همیشه محیط غم و عزا واست فراهمه ، اون سنگ هایی که جلوی پات میندازن ، اون تحقیر ها و توهین هایی که هرکسی که بالا دستته بهت وارد میکنه (چون خودش رو قبل از امروزش چندین نفر تحقیرش کردن ) و اینکه هیچ چیز بر اساس صلاحیت ها پخش نشده و ممکنه کسی که خیلی شایستگی داره بخاطر نداشتن پول یا پارتی نمیتونه به جایی برسه! همه و همه باعث شدن برای اینکه افسردت نکن یه روحیه ی پولادین داشته باشی !
و چیز دیگه ای که این روزها خیلی بهش دقت میکنم ، اختلاف طبقاتی موجوده ، و زیاد شدن قشر مرفه و مدرن شدن خونه ها و تجمل گرایی های افراطی ، و زیاد شدن ناگهانی ماشین های گرون قیمت توی خیابون هاست ! واقعا فکر میکنم ادمی از طبقه ی پایینی که توی اجتماع‌ست، تو محیط دانشگاهیه یا میره سر کار ، وقتی تو هیچ جای آیندش نمیبینه که بتونه همچین ثروتی داشته باشه و همچین ماشین یا خونه ای چطور هر روز مجبوره که بزنه تو سر ارزوهاش؟
یا حتی فارغ التحصیل های رشته هایی که میدونن در اینده هیچ کاری ندارن ! ادم های ۳۰ساله ی فوق لیسانسی که بیکار تو خونن ؟
و همه ی این‌چیزا ، در مقابل نداشتن هیچ گونه تفریحی و محیط شادی، باعث میشه که بگم افسردگی یه ادم با روحیات معمولی خیلی محتمله ! الان یه عده میگن خب ادم باید اگه پول نداره قبول کنه و حسرت نخوره ! و باید بگم اینا ملزوم همون روحیه ی پولادینه چون بالاخره همه ادمیم ! و بلید واقع بین بود و دید که این حد از تناقض تو جامعه ای که فقر بیداد میکنه واقعا مضحکه ، و مضحک تر وقتی که کسی با خودش فکر میکنه بعد از کلی کار و تلاش حتی نمیتونه یه خونه واسه خودش داشته باشه ولی یه عده ...
و باید بگم من جز اون دسته از ادمایی ام که میگم خارج از اینجا قطعا همه چیز بهتر از این هاست و انقدر برای افسرده شدنت تلاش نمیکنن همه !
