جمعه ۱۷ خرداد ۹۸
آیا تمام کارهایی که ما در زندگی میکنیم ، از میل سیری ناپذیر به دیده شدن سرچشمه نمیگیره؟ اگه قرار باشه هیچوقت هیچکسی رو نداشته باشیم که باهاش از کتاب‌هایی که خوندیم یا فیلم‌هایی که دیدیم صحبت کنیم ، نقاشی‌هایی که کشیدیم یا عکس‌هایی که گرفتیم رو برای اون نمایش بدیم ، از فکرهایی که تو سرمونه بگیم و ... ، آیا به هیچکدوم از این کارها ادامه میدیم؟
تمام اقدام‌های ما تو زندگی به دلیل به دست آوردن مخاطب نیست؟
