سه شنبه ۱۱ دی ۹۷
تمام دو روز گذشته رو با این استرس برای خودم زهرمار کردم که دوشنبه موقع زدن دوتا تمرین این هفته‌م استاد موسیقیم میگه این چه وضعشه تو اصلا به درد موسیقی کلاسیک نمیخوری ،چرا اصلا پیشرف نمی‌کنی؟؟؟
دوشنبه وقتی قطعه‌ها رو زدم هم هرلحظه منتظر بودم بگه استادتو عوض کن خسته‌م کردی ! که گفت آفرین خیلی خوب بود :/ من درحالی که دهانم از تحیر وا مونده بود کُلتم رو درآوردم و گذاشتم رو شقیقه‌ی صدای کمال‌طلب درونم که مدام تو سرم میگه : تو خوب نیستی ، تو خوب نیستی ، تو خوب نیستی و شلیک کردم .
پی‌نوشت: کمال‌طلبی تا اونجا که باعث بشه حداکثر تلاشت رو برای ارائه‌ی بهتر کاری کنی خوبه ولی از جایی که فقط مأیوست کنه و باعث بشه مدام خودت رو برای بهترین نبودن سرزنش کنی ، عذاب الیمی بیش نیست که باید مغزش رو هدف گرفت !
