تنهـاییـ پرهیاهو

نچ، راستش نمیشه.

حداقل یکم باید اتفاق خوب بیوفته که آدم دلش خوش بشه، همینجورى خالى خالى که نمیشه!

+برای پست قبل بود.. 

در مورد وبلاگ.. منم دقیقا همین حس رو دارم.. من از سال 84 توی وبلاگ مینویسم.. اوایل خیلی وبلاگ شلوغ بود.. ولی الان اغلب رفتن سراغ تلگرام و اینستا.. ولی برای من وبلاگ جای مقدسیه.. خلوتِ.. مخاطب خیلی کمِ ولی دوستایی که برام مونده شاید 5 تا هم نشن ولی دنیا دنیا برام ارزش دارن.. چون بی قضاوت منو میخونن.. و برام خیلی ارزشمنده اون لحظه هایی که برای خوندن من میذارن.. 

 

با کلمه کلمه پست وبلاگت موافقم.. با تمامش.... 

الهی که خیلی زود به آرزوهات برسی و همینجا برامون بنویسی.. الهی درخشش امید رو توی قلمت ببینم و خنده ی آرامش بخشت به گوش تمامِ جهان برسه..