تنهـاییـ پرهیاهو

ای کاش که جایِ آرمیدن بودی

نه هرکه چهره برافروخت دلبری داند!

فکر میکنم تا وقتی اینستاگرام هست و هرکی یه سری کلمات رو با هم ترکیب میکنه که غالبا هم چیز تکراری از اب درمیاد و با گذاشتن اسمش بصورت هشتگ زیرش میشه که نویسنده تلقی شه، و کلی آدم هم باشن که زیرش کامنتایی با مضمون : عالی بود ، فوق‌العادست ، چقدر قشنگ ، و یا استیکرایی که محتواشون همینه که : واو ، عالی ! بذارن ، ادبیات ایران رو به زواله !همون اتفاقی که شاید واسه عکاسی هم بیوفته . این نظر من بود حالا که البته نه درسته و نه مهم حتی!ولی خب گفتم که گفته باشم.


پی‌نوشت : من اصلاااا و ابدا مخالف این نیستم که هرکی حق داره حس هاشو بنویسه ،شعر بگه، عکاسی کنه و اصلا هرچی،ولی این بخشش که باور کنی واقعا یه نویسنده یا عکاس واقعی هستی و تازه سر همین موضوع خودت رو هم بگیری و خیلی ادعات هم بشه ، با این نمیتونم کنار بیام :/


* عنوان رو هم حافظ گفته 

About me
من فقط دلم می‌خواد چیزهایی که تو همون لحظه بهش فکر کرده‌ام رو بنویسم، و به قضاوت شدن فکر نکنم.شاید چند وقت بعدش کاملا نظرم تغییر کنه ، چون همه چیز مدام درحال تغییره ، و این زندگیه!
آرشیو مطالب
طراح قالب : عرفـــ ـــان قدرت گرفته از بلاگ بیان